ترجمه‌های خودمانی

«به قتل عام غزه اعتراض کنیم» نامه‌ی سرگشاده‌ی دومینیک دوویلپن* امروز، اعتراض در مقابل قتل عام غزه برای فرانسه یک وظیفه است. این را صادقانه می‌نویسم. برای فرانسه‌ای که خلل ناپذیر به حقانیتِ وجود و امنیت اسرائیل باور دارد ولی نمی‌تواند حقوق و وظائفی را که بر عهده‌ی اسرائیل، به عنوان یک دولتِ شکل یافته، گذاشته شده‌ اند فراموش کند. می‌خواهم به همه‌ی کسانی که وسوسه‌ی تسلیم در برابر بازگشتِ ابدی جنگ را دارند بگویم که زمانِ گفتن و عمل کردن است. زمان آن است که دریابیم فرانسه‌ای که در صف‌بندی، در کنارِ اِعمالِ زور و مطمئن به آن است، در بن‌بست است. زمان این‌که پرده از دروغ‌ها، نگفتن‌ها و نیمه‌-حقیقت‌ها برداریم. زمانِ امید به تغییر. از روی عذاب وجدان، از روی کج‌فهمیِ مصلحت‌ها، از روی تسلیم در برابر آنکه زور بیشتری دارد، صدای فرانسه خفه شده است: صدایی که از زبان ژنرال دوگل بعد از جنگ شش روزه و از زبان ژاک شیراک بعد از انتفاضه‌ی دوم شنیده می‌شد. امروز، وقتی که کودکان را آگاهانه می‌کشند، فرانسه درخواستِ «خویشتن‌داری» می‌کند، این را چگونه باید فهمید؟ فرانسه به تحقیق بین‌المللی در مورد جنایا

-- نامه‌ای از سید قشوع* به زودی از اینجا خواهم رفت. چند روز دیگر ما اورشلیم را ترک می‌کنیم، کشور را ترک می‌کنیم. دیروز برای بچه‌ها چمدان‌های کوچکی خریدیم. نیازی نیست که لباس زیادی همراه ببریم، لباس‌های زمستانی را همین‌جا می‌گذاریم : به هر حال، نمی‌توانند در جنوب ایلینویزِ آمریکا، ما را از سرما محافظت کنند.  فقط چند تکه لباس می‌بریم تا وقتی که وضعمان مشخص شود. و از خودم می‌پرسم بهتر نیست بچه‌ها دو سه تا کتاب به عربی با خود بردارند؟ و چند تای دیگر هم به عبری؟ برای این‌که زبان یادشان نرود؟ ولی دیگر مطمئن نیستم که دلم می‌خواهد بچه‌ها چه چیزی از این مکانِ دوست داشته شده و نفرین شده به یاد بیاورند. در ابتدا، قرار بود یک ماه دیگر برویم، برای یک سال مرخصی مطالعاتی یا حتی کوتاه‌تر. ولی هفته‌ی پیش فهمیدم که دیگر نمی‌توانم اینجا بمانم. از آژانس مسافرتی خواستم که رفتن‌مان را جلو بیاندازد. گفتم : «یک بلیط یک طرفه لطفا». چند روز دیگر در شیکاگو به زمین خواهیم نشست و حتی نمی‌دانم که ماه اول را کجا خواهیم گذراند، ولی بالاخره یک کاری می‌کنیم. من سه فرزند دارم .دختر بزرگم دیگر ۱۴ ساله است و